YAŞLI TEYZE TELEFONDA DEDİ Kİ...

        Mesleğimiz icabı haber amaçlı gelen ihbarları değerlendirmek ve takibi yapmak zorundayız. Arkadaşlarımızla iş yerinde sohbet ettiğimiz bir zamanda, yerel kaynaklardan bir ihbar geldi. İki katlı bir evde yangın olduğunu, yanan evin içinde ise özürlü bir kişinin bulunduğu bildirildi. Hiç vakit kaybetmeden, yangın adresine ulaştık. Gittiğimizde yangına itfaiye müdahale ediyor, kısmen de yangın kontrol altına alınmıştı. Haberin detaylarını ulaşmaya çalışıyordum.  Yangın, yaşları 78 olan bir çiftin evinde meydana gelmişti.  Yangın sonrası ev, kullanılacak durumda değildi.  Yaşlı bu çiftin 51 yaşında yatalak olan bir kızları, yangından son anda kurtarılmıştı. İşin sevindiren tarafı, can kaybının olmamasıydı; ama yangın sonrası şahit olduğum bir konu ise, benim yürekten yaralanmama, ağlamama neden oldu.

        Evin reisi erkek çok fazla konuşmuyordu. Dudağından tek dökülen ifade 'Buna da şükür' cümlesiydi.  Teyze, yangın yerinde ki insanlarla muhatap oluyor, sorulan sorulara cevap veriyordu. Devletimizi temsilen yetkili kişiler geldi; yaşlı çifti devlet kurumunda bir kaç gün misafir etmek istediler; bu süre zarfında ise yanan evlerini onarmayı teklif ettiler. Yaşlı teyze, 'Ben başka yerde rahat edemem; ben evimden başka yere gidemem. Az hasar gören alt katta bir odaya elektrik  bağlayın; ben orada kalırım' diyordu. yetkililer her ne kadar ısrar etseler de, yaşlı teyzeyi ikna  etmeleri mümkün olmadı.

        Bu durumlar gelişirken, yaşlı teyzeye bir telefon geldi. Yaşlı teyze sesini yükselterek konuşmaya başladı. Hem konuşuyor; hem ağlıyor; hem de karşısında ki insana nasihat niteliğinde sitem ediyordu;

        'Gelme... İstemem gelmeni... Bu güne kadar bizi hatırlamadın, adımızı anmadın, derdimize derman olmadın... Gelmeni istemiyorum.... Bozulmasın düzenin... Sen çocuklarınla, eşinle yaşamaya devam et. Bu güne kadar nasıl kendi ayaklarımız üzerinde durduysak, yine aynı şekilde ayaklarımız üzerinde durmayı biliriz. Benim devletim yanımda . Polisim yanımda. Belediyem yanımda. Sizin yanımda olmanıza ne gerek var. 'Gel' dediğimde yanımda olmadınız; bundan sonra gelmenizde bir şey ifade etmez...' dedi ve telefonu vedalaşmadan kapattı. İster istemez telefonda ki bu konuşma dikkatimi çekmişti.   Telefon konuşması son bulduktan sonra teyzenin yanına tekrar vardım, telefonda ki konuştuğu kişinin kim olduğunu sordum.  Aldığım cevap, beni bir kez  daha yıktı. Ağladım.

        Evet, telefonda ki konuştuğu kişi, öz be öz oğluymuş. Oğlunun başka bir şehirde yaşadığını söyledi. Yangını  komşuları oğluna haber vermiş,  oda annesine telefon açarak, 'Gelip sizi alayım' teklifinde bulunmuş. Ancak anne,  6 yıldır halını-hatırını sormayan; yanına hiç gelmeyen oğluna, 'Gelme, istemiyorum' diyerek tepki dolu sözlerini; ciğeri yana yana; yüreği kanaya kanaya; gözleri ağlaya ağlaya ettiğine şahit oldum.

        Toplumda 'hayırsız evlat' diye tabir edilen durum bu olsa gerek. Öyle bir hale geldik ki; bozulan  düzen nedeniyle, evlatlar annesini unutur olmuş; kadınlar kocasını takmaz duruma gelmiş, büyük-küçük konumu rafa kaldırılmış, sokaklar nefsinin esiri olmuş insanlarla dolmuş... Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki; bir anne-baba, çile ile; dert ile;  evlatlarını büyütmüş, iş güç sahibi yapmış ancak, evlatlar,  ihtiyarlayan anne ve babasına bak(a)maz duruma gelmiş...  Bozulan düzen, her geçen gün daha da bozuluyor; varlığı ile mutlu olacağımız 'değerlerimiz' bir bir yok oluyor; sevgi-saygı-muhabbet ise toplumdan uzaklaşıyor.

        Sözün özü şudur ki; faydasız ilmin işe yaramayacağı gibi; hayırsız evlatta topluma bir yüktür. Anne ve babasına faydası olmayan bir evlat; ne kendi evlatlarına ne de topluma bir faydası olur. O yüzden evladın hayırlısı, ömrün bereketlisi, sevginin yücesi, dostluğun daim olanı, ağacın meyveye duranı; kadının güzel ahlaklı olanı, arkadaşın her türlü sıkıntıda yol alanı,  her daim kıymet ifade eder.

        O yüzden kıymetlilerimize sahip çıkalım.