… DEĞER Mİ? …

Dillere dolanmış onlarca kelime düşünmeden dökülüyor birden bire. Hâlbuki öyle afaki kullanılmayacak kadar önemli. Her canım dediğimiz canımızdan bir parça değil mesela. Elbette niyetim bir karmaşa havuzuna sokmak değil sizi. Her şeyi çok da basite indirgememek gerektiğini izah derdinde seriyorum kelimeleri önünüze.

Anlamını ve değerini yitirmemeli bazı güzellikler. Kendini de sözünü de sunmanın dengesi olmalı yaşamda. İnsan sevdiği birisine sık sık seviyorum diyerek sözcüğün büyüsünü yitirtebilir. Ki çoğunlukla öyledir. Duya duya duyarsızlaşır insan. Sıradanlaşan bu sözcük seviliyor hissini yansıtmaz artık. Çok daha fazla çabalamak gerekir artık sevdiğine sevdiğini ispat için. Bu oldukça yıpratıcı bir süreçtir üstelik. Dillere pelesenk olmayacak kadar kıymetlidir oysa seviyorum demek. Kıymetli kalmalı elbet.

Özel olanı özel kılmayı bilmeliyiz. Ve özel kalmak istiyorsak yârin gönlünde, gözüne her halimizle sunmamalıyız kendimizi. Doyar insan bir saatten sonra. Doya doya aşkı yaşamak diye bir tabir vardır hani… Doya doya yaşanan her aşk biter bir gün. Aşkın özü özlemdir esasen. Biraz hasretlik olmalı. Biraz gizem katmalı insan kendine. Seyreyle ondan sonra aşkın büyülü renkleri çarpar senden nasıl heyecanla ona. Köşe bucak kendini sakınmak değil kasıt elbette. O ince çizgiyi keşfeyle.

İnsan bir bütündür nihayetinde. Ne seviyorumu dillerine şarkı eylemiş ezberden söylemler yeter, ne de kırk yılda bir dilinden dökülenler… Söylemini destekleyen eylemine bakar kalp. Bir yerden sonra havada asılı duran sözcükler patlar, sürekli yanında biten yar sıkar.

Ve insan en çok kendine zarar verir sahip olamadığı diliyle. Hâkim olamadığı sesiyle. Sakin kılamadığı düşüncesiyle. Bazen heyecanın getirisiyle, bazen öfkenin götürüsüyle. Mutlaka bir yitiş vardır göz önünde… Özünde… Ya gerçek anlamından yoksun anı kurtaran kelime kurbanlarıyla, ya kızgınlık doğrultusunda doğrudan şaşan pişmanlıklarıyla. Yiter düşünmeden, tartmadan konuşan her insan. Önce yavaş yavaş sonra hepten… gönülden…ömürden

Merve Yurtsever